Gebeurtenissen als wake up call
“Door de lockdown heb ik mij weer eens gerealiseerd hoe belangrijk het contact met mijn vrienden is.”, “De pandemie heeft ons gedwongen om op een andere manier naar onze dagelijkse praktijk te kijken. Dit heeft ons zaken opgeleverd die we waarschijnlijk zonder de afgelopen periode niet hadden bedacht.”, “Hoe erg het toen ook was, mijn burn-out was een wake up call, waardoor ik nu, met alles wat ik anders ben gaan doen, veel beter in mijn vel zit.”
Enkele voorbeelden van wat gebeurtenissen voor ons kunnen betekenen. Twee vragen die je kunt stellen bij deze voorbeelden. Moeten we het zover laten komen en wat zou een consequentie kunnen zijn, als we op wat gebeurt niet meteen een label plakken, positief dan wel negatief? De toekomst zou het label wel eens volledig kunnen omdraaien.
Op de automatische piloot.
We weten dat we het doen en toch trappen we er iedere keer weer in; over het algemeen handelen en denken wij op automatische piloot. ‘Zo doen we dat nou eenmaal hier.’ Die automatische piloot is een trance waarin we verkeren met de illusie van zekerheid. We weten tenminste wat we hebben, of dat nou echt prettig en ondersteunend is of niet. De kracht van ontkenning is enorm. De zogenaamde waan van de dag ondersteund dit ook nog een keer en beide zijn redenen waardoor we ‘het’ zover laten komen.
Gebeurtenissen die we niet zagen aankomen, zwarte zwanen, kunnen ons, wanneer we echt luisteren, uit die trance halen en laten ons bewust worden waar we mee bezig zijn en om zaken op een andere manier aan te pakken of te organiseren. ‘als we dat eerder hadden gedaan, dan …’
Het lijkt ook nog eens zo te zijn, dat wanneer we niet luisteren en doorgaan op dezelfde voet, de zwarte zwaan, de volgende keer, nog indringender is. Hoeveel crashes, burn outs, pandemieën, orkanen enz., hebben we nodig om wakker te worden?
Zijn we afhankelijk van de wake up call?
In iedere negatieve gebeurtenis zit het equivalent aan mogelijkheden, ….. als je ze kunt zien. Een uitspraak, die mijns inziens volledig waar is, maar dan wel achteraf. Op het moment dat je in de problemen zit, of dat nou een burn out is, je bedrijf dreigt om te vallen of wat dan ook, is het vrijwel onmogelijk om die zin vol overtuiging te geloven, je zit gewoon compleet in de shit.
Op sommige momenten kun je geen enkele mogelijkheid zien in wat er op dat moment is. Beter gezegd, op sommige momenten lukt het niet om de gedachten en gevoelens die je op dat moment voor waar aanneemt, te doorzien voor wat ze werkelijk zijn.
Je bent dan zo goed als niet in staat om afstand te nemen van wat er is en op een wat objectievere manier te kijken naar de situatie en jouw gedachten en gevoelens daarover. Juist dan, of beter nog veel eerder, is het waardevol om een wake up call in je rugzak te hebben.
Een goede vriend of vriendin die een goed en eerlijk gesprek met jou voert en een liefdevolle spiegel voorhoudt. Een externe die door zijn relatief ongefilterde manier van luisteren duidelijk kan maken welke patronen er zijn geslopen in jouw leiderschap en de organisatie.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Om hulp vragen of om de spiegel voorgehouden te krijgen voelt voor velen als een zwakte en confronterend. Maar stel jezelf eens de vraag, hoe jij je zou voelen als iemand bij jou komt en jou vraagt om een goed gesprek en feedback. Wat een geweldig compliment om zo vertrouwd en gerespecteerd te worden door een ander, dat hij vraagt om jouw mening.
Je hoeft het niet alleen te doen en er zijn veel mensen om je heen die jou uit waardering en liefde direct willen ondersteunen op het moment dat je er om vraagt.
Ik wil je uitnodigen om je weer eens te realiseren wie je zou kunnen vragen om op regelmatige basis, ontspannen en onder het genot van een goed glas, een eerlijk gesprek te voeren.
Organiseer je eigen wake up call, zodat dat je hem niet nodig hebt.
Arno
Okt ‘21